Queimada


Foto de Alfonso


Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.
Demos, trasnos e dianhos,
espritos das nevoadas veigas.
Corvos, pintigas e meigas,
feitizos das mencinheiras.
Pobres canhotas furadas,
fogar dos vermes e alimanhas.
Lume das Santas Companhas,
mal de ollo, negros meigallos,
cheiro dos mortos, tronos e raios.
Oubeo do can, pregon da morte,
foucinho do satiro e pe do coello.
Pecadora lingua da mala muller
casada cun home vello.
Averno de Satan e Belcebu,
lume dos cadavres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes,
peidos dos infernales cus,
muxido da mar embravescida.
Barriga inutil da muller solteira,
falar dos gatos que andan a xaneira,
guedella porra da cabra mal parida.
Con este fol levantarei as chamas
deste lume que asemella ao do inferno,
e fuxiran as bruxas
acabalo das sas escobas,
indose bañar na praia das areas gordas.
¡Oide, oide! os ruxidos que dan
as que non poden deixar
de queimarse no agoardente,
quedando asi purificadas.
E cando este brebaxe baixe
polas nosas gorxas,
quedaremos libres
dos males da nosa ialma
e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume,
a vos fago esta chamada:
si e verdade que tendes mais poder
que a humana xente,
eiqui e agora,
facede cos espritos dos amigos que estan fora,
participen con nos desta queimada.


Comentarios

  1. Desde hace unos cuantos años, en las fiestas de mi ciudad, casi sin darnos cuenta, se instituyó entre el grupo de gente con las que salgo, una cena en un restaurante gallego.
    Disfrutábamos del pulpo a feira, del lacón, de los pimientos de padrón, de las empanadas... Pero el cénit era, al postre, disfrutar de una queimada. Entre risas, recitábamos por turno fragmentos del conjuro, observando las llamas (cómo nos gusta el fuego a los mediterráneos).

    Hace cinco años, miré a mi alrededor en la mesa y sonreí. Estaban mis hermanas con sus parejas y sus hijos, mis cuñados con sus parejas y sus hijos, mis amigos con sus hijos, mi marido, mis hijas con sus novios y yo. Un total de unas treinta o cuarenta personas. Mi gente. Yo los convocaba, los reunía y ellos ansiaban esa reunión.

    La queimada siempre ha sido eso para mí. Un conjuro que convoca a mi alrededor a la gente que quiero.

    Hoy, la vida ha cambiado tanto...tanto...que es un recuerdo hermoso el que ha venido a mi mente con tu blog.

    A la mente de esta bruja que conseguía reunir a su gente alrededor de la hoguera.

    Gracias, de corazón, por traerlo de nuevo.

    Amelia.

    ResponderEliminar
  2. No sabes cómo me alegra el día el saber que he conseguido parte de mi bjetivo al poner esta entrada, hacer renacer recuerdos y conmover a alguien, en esta caso a ti Amelia, por lo que mi alegría es doble.
    !facede cos espritos dos amigos que estan fora,
    participen con nos desta queimada."
    Así siempre!!!!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Haikus de Muerte

Pakt (El pacto)

Detachment >>> Indiferencia >>> El Profesor